Πρόκληση των 12 καταφυγίων
Το βουνό, για εμάς, είναι κάτι παραπάνω από μια κυριακάτικη διέξοδο.
Είναι ένας τόπος όπου βρίσκουμε – ή ψάχνουμε – τα πατήματα μας μέσα από προκλήσεις.
Έτσι δεχτήκαμε και την επόμενη πρόκληση των 12 καταφυγίων.
Πρόκειται για μια απαιτητική διαδρομή στο μυθικό βουνό του Ολύμπου, που ενώνει δώδεκα σημαντικά καταφύγια.
Το εγχείρημα
Σκοπός μας δεν ήταν απλώς να το κάνουμε σερί, αλλά να δοκιμάσουμε και τα χρονικά μας όρια.
Έτσι, μελετώντας χάρτες και υπολογίζοντας τις αποστάσεις, σκεφτήκαμε ότι είναι εφικτό να ολοκληρωθεί μέσα σε δύο ημέρες. Για να γίνει αυτό, όμως, έπρεπε να θυσιάσουμε ύπνο, άνεση και ώρες ξεγνοιασιάς.
Με σακίδια που το βάρος τους δεν ξεπερνούσε τα 10 κιλά, έπρεπε να είμαστε αυτόνομοι σε φαγητό, νερό, ρουχισμό και εξοπλισμό ασφαλείας για τις επόμενες δύο ημέρες.
Η στρατηγική μας ήταν απλή: να κινούμαστε συνεχώς και κυρίως τις ώρες που δεν υπήρχε ζέστη, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε τις ανάγκες μας σε νερό. Έτσι, οι φακοί κεφαλής και οι μπαταρίες έγιναν οι καλύτεροι μας φίλοι.
Η διαδρομή - Πρώτη μέρα
Ξεκινώντας την προσπάθειά μας από τα Πριόνια το απόγευμα της Παρασκευής, σκοπεύαμε να περάσουμε από τα δύο πιο απομακρυσμένα καταφύγια του Ολύμπου.
Η ώρα είναι 16:30 και πριν πέσει ο ήλιος, είχαμε ήδη φτάσει στο καταφύγιο ανάγκης Λιβαδάκι¹. Με μόλις 0,5 λίτρο κατανάλωση νερού, το εγχείρημά μας πήγαινε καλά.
Ο επόμενος προορισμός ήταν το καταφύγιο Μιγκοτζίδη² και η διαδρομή, νύχτα πλέον, περνούσε από την κορυφή Πάγος, με την απίστευτη θέα.
Αριστερά μας ο κάμπος της Θεσσαλίας και τα χωριά της Ελασσόνας· δεξιά μας, τα φώτα των καταφυγίων του Οροπεδίου.
«Άραγε, μας βλέπουν; Αναρωτήθηκαν τι κάνουμε εκεί, βράδυ, και πού πάμε;»
Δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς, αύριο κι εμείς εκεί θα είμαστε. Θα τρώμε μακαρόνια με κιμά.
Και Coca-Cola.
Ναι! Και Coca-Cola.
Λίγο αργότερα, εμφανίστηκε το φεγγάρι. Αν και σχεδόν μισό, το φως του ήταν αρκετά δυνατό ώστε να σβήσουμε τους φακούς και να απολαύσουμε ένα απόκοσμο σκηνικό, με τις κορυφές του Ολύμπου να διαγράφονται στον ορίζοντα ολόγυρα.
Χωρίς να το καταλάβουμε, είχαμε φτάσει στον Μιγκοτζίδη, ανεβήκαμε στο καταφύγιο του Αγίου Αντωνίου³ στη συνέχεια και αρχίσαμε την κατάβαση από το τεχνικό πέρασμα προς τη Λάκα του Χριστάκη⁴ και το ομώνυμο καταφύγιο.
Το πρώτο σκέλος δεν τελείωνε εκεί.
Μας περίμεναν τουλάχιστον τρεις ώρες ακόμα για τη Σαλατούρα⁵, μέσα από μια διαδρομή απίστευτης ομορφιάς, όπου η έλλειψη ύπνου, σε συνδυασμό με το φεγγαρόφως, έπαιζε τρομερά παιχνίδια φαντασίας στο μυαλό μας.
Λίγο πριν ξημερώσει, και έχοντας διανύσει περίπου 30 χλμ σε 15 ώρες, ξαπλώσαμε για έναν τετράωρο ύπνο.
Η επόμενη μέρα
Ξυπνήσαμε γύρω στις 10 το πρωί.
Η προτεινόμενη διαδρομή ήταν να γυρίσουμε πίσω σε κάποια κομμάτια της διαδρομής. Όμως, γνωρίζοντας καλά πως περνώντας ξανά από εκεί που ήρθαμε θα έριχνε το ηθικό της ομάδας, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μπροστά.
Αν και οι χάρτες δεν έδειχναν κάποιο μονοπάτι σύνδεσης με το καταφύγιο Κρεβάτια⁶, με λίγη παρατηρητικότητα και εκμεταλλευόμενοι κάποιους δασικούς δρόμους, καταφέραμε να κινηθούμε μέσα στο δάσος, σε μια διαδρομή χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες.
Στα Κρεβάτια μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη: Επειδή ήταν Σάββατο, το καταφύγιο ήταν ανοιχτό και μπορέσαμε να φάμε το πρώτο μας σοβαρό γεύμα – όπου δεν έλειψαν οι υδατάνθρακες και η πρωτεΐνη.
Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε...
Η ανάβαση για το Οροπέδιο από την κόψη Μπάρμπαλα είναι από μόνη της μια πρόκληση.
Απόγευμα πια, ξεκινάμε την ανάβαση. Μια διαδρομή που σε αποζημιώνει και με το παραπάνω.
Είχαμε την τύχη να δούμε τη δύση του ήλιου από την κορυφή και να βιώσουμε, ίσως, μία από τις πιο εντυπωσιακές νυχτερινές αναβάσεις μας.
Από τη βάση της τελευταίας ανάβασης έως το Οροπέδιο υπάρχουν περίπου 600 μέτρα υψομετρικής διαφοράς σε 1,5 χλμ απόσταση.
Δεν μας πήρε πολύ χρόνο, αλλά καταλάβαμε με τον καλύτερο τρόπο τη θεωρία της σχετικότητας.
Φτάσαμε στο Οροπέδιο γύρω στις 23:00.
Λόγω της εξάντλησης, η αίσθηση του κρύου ήταν έντονη, αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε και να κατέβουμε σε χαμηλότερο υψόμετρο. Κάναμε μια μικρή στάση στο καταφύγιο Αποστολίδη⁷, στη συνέχεια προχωρήσαμε προς το καταφύγιο Κάκαλος⁸ και από εκεί πήραμε το «Κοφτό», καταλήγοντας τελικά στο καταφύγιο Αγαπητού⁹.
Μαγειρέψαμε μόνοι μας, αφού κανένα οργανωμένο καταφύγιο δεν ήταν ανοιχτό, και πιάσαμε από μια γωνιά για τις επόμενες τέσσερις ώρες ύπνου.
Η τελευταία πορεία
Ξυπνήσαμε στις 06:00. Είχαμε μπροστά μας λιγότερες από 10 ώρες για να ολοκληρώσουμε την προσπάθειά μας και μας έλειπαν ακόμα τρεις σφραγίδες στο ορειβατικό μας διαβατήριο.
Ο χρόνος ήταν αρκετός, ώστε – παρά τους μυϊκούς πόνους και τις φουσκάλες στα πόδια – να δούμε το υπόλοιπο της διαδρομής σαν μια κυριακάτικη βόλτα.
Περάσαμε πρώτα απο την Πετρόστρουγκα¹⁰, μετα απο το καταφύγιο της Κορομηλιάς¹¹ και τελος στις 47 ωρες τερμάτισαμε στο καταφύγιο Μπουντολα¹² στον Σταυρό.
Το μυθικό βουνό μας διδάξε ξανά πως το βουνό δεν είναι ποτέ κατάκτηση αλλα Συνάντηση. Και αυτή η συνάντηση θα μείνει μεσα μας, σαν μια σφραγίδα πιο δυνατή απο οποιοδήποτε διαβατήριο.
Πρωταγωνιστές
Άνθημος Κεσκίνης
Αριστοτέλης Παυλίδης
Άλφρεντ Γκάτζια
Στατιστικά
90km
5.800m D+
47 ώρες
